من

امروز خودم را ورق زدم و آدمی را یافتم که من نبودم.

من آدمی بودم که در لابه لای شلوغی ذهن و قلب ادما گم شدم.

زندگی من درست مثل کشیدن ناخن روی تخنه سیاه مدرسه آزار دهنده بود. و روحمم همینطور. روحم به همون اندازه آسیب دیده بود.

من خودم رو از بین قضاوت آدما بیرون کشیدم.

من خودم رو از دست آدما نجات دادم. 

من امروز آدمی رو دیدم که دور از من ایستاده بود. نفس میکشید و زندگی میکرد. و من او را نمی شناختم.

من هر روز از توانایی هام دور میشم و به نقطه ضعف هایم نزدیک میشوم و آدمی که به نقطه ضعف هایش نردیک بشود لال میشود و من امروز لال شدم.

امروز جهانم متوقف شد 

و حالا به عکس هایم نگاه میکنم. به لبخندی که از آن من بود اما من آن را از خودم جدا میدونستم.

ایستاده میمیرم برای روزهایی که رفت. برای روزهایی که هیچ وقت برنمیگرده.

و من دور شدم از خودم و دنیا و آدماهاش و کسی نیست برای پا درمیانی...